"İstanbul Üniversitesi Hukuk Fakültesi`nden, 1952 yılında mezun oldu. Stajla birlikte iki yıl kadar süren Sorgu Hakimliğinden 1955 yılında istifa edip, istanbul Üniversitesi Hukuk Fakültesinde, Hukuk Felsefesi ve Hukuk Sosyolojisi Ana Bilim Dalında asistan olarak göreve başladı. 1960 yılında doktor
ve 1965 yılında da doçent olarak, bu fakültede görevine devam etti. 1973 yılında profesör olduktan sonra, on yıl kadar da aynı fakülteye bağlı Adalet Yüksek Okulu`nün müdürlüğünü yaptı. 1995 yılında Kocaeli Üniversitesi Hukuk Fakültesi`ne geçip, 1998 yılı sonunda bu fakülteden emekli oldu. Halen, Yeditepe Üniversitesi Hukuk Fakültesi`nde Hukuk Felsefesi ve Hukuk Sosyolojisi ve Hukuk Metodolojisi derslerini vermektedir.
BAŞLICA ESERLERİ:
- İnşaat (Üst) Hakkı - İstanbul Üniversitesi Yayınları No.951, Hukuk Fakültesi No. 196, İstanbul 1962 (Doktora Tezi).
- Kelsen`in Saf Hukuk Teorisinin Metodu ve Değeri, İstanbul Üniversitesi Yayınları No.2471, Hukuk Fakültesi
Yayınları No.553, İstanbul 1978. (Doçentlik Tezi).
- Hukuk ve Hukuk Bilimi Üzerine, İstanbul 2001.
- Hukuk Felsefesinin Temel Sorunları, İstanbul. 1992.
- Toplum ve Adaletli Yaşam, İstanbul 1992.
- İnsan ve Mutlu Yaşam, İstanbul 1992.
- Hukukta Bilgelik Dolu Özlü Sözler, G. Radbruchtan Çeviri-Kocaeli Üniversitesi Hukuk Fakültesi Yayınları, No. 71, 2002.
- Yaşamda Eğitim ve Öğrenim, İstanbul 2003.
Prof. Dr. Vecdi Aral`ın, çeşitli dergilerde yayınlanmış birçok makalesi ve seminer ve konferanslarda sunduğu tebliğleri bulunmaktadır."
Prof. Dr. Vecdi Aral Yazıları
Bir kimsenin içinde bir DÜZEN, bir KOZMOS, bir BARIŞ yoksa, dış dünyaya verebile- ceği sadece bir KAOS, bir KAVGA’dır.
Yücelik, ahlâk, hakikat ve estetik dediğimiz değerler yalnızca insanda, bireyin manevî yanında mevcuttur, varlığını bireye borçludur. Bedenin büyük olan önemi, bu değerlerin taşıyıcısı olmasından gelir.
İnsanın ne olduğuna ilişkin , birbirine aykırı bu iki saptamanın, acaba hangisi hakikattır, hangisi insan gerçeğine uygundur?
Bu gün insanın tek kaygısı bedeninin kurtulması, onun bütün ihtiyaçlarının giderilmesidir.
“Güzel” dediğimiz değer de, “ahlâk” ve “hakikat” gibi duygu ile yaşanır, bir yaşantı olarak ortaya çıkar ve ancak böylece kavranır. Sanatsal yaşam ve yaşantı “güzel”e ilişkin bir duygu ve duyumsamadır.
Doğa yasaları değişmese de, canlıların gelişme yönünde her an bir değişim geçirdiği açıkça görülür. Değişmeyen bir canlı ölüme mahkûmdur.
Dünya görüşü kolayca kesin bir inanca ya da kesin bir inanmamaya(inançsızlığa) dönüşebilmektedir.
Her canlının var olmak ve varlığını koruyabilmek için bir değişim ve gelişime ihtiyacı olduğu kesindir. Bu olguya evrim diyoruz; bu değişim rast gele ve anlamdan yoksun görünmüyor; bir tamamlanma, bir olgunlaşma yönünde gerçekleşiyor.
Yaşamımızda sık sık kullandığımız, fakat gereğini pek de yerine getirmediğimiz İNCELİK, NEZAKET VE ZARAFET hemen hemen aynı anlamı taşıyan sözcüklerdir.
Erdemli olmanın, içtenlikle İYİLİĞE yönelmenin aşağılandığı 19.yüzyılın sonlarından arta kalan bazı kafalar hala, insanları iyi-kötü diye ikiye ayırmanın anlamsız olduğunu söyleyip dururlar.